Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych to jedna z najczęstszych chorób ortopedycznych u psów, która dotyka głównie duże i szybko rosnące rasy. Wiedza o tym schorzeniu pozwala na skuteczniejsze zapobieganie i odpowiednią opiekę nad czworonogami.

Dysplazja stawów to wada rozwojowa, która powoduje nieprawidłowe dopasowanie powierzchni stawowych. Objawy choroby mogą pojawić się już u młodych psów, choć czasami rozwijają się stopniowo wraz z wiekiem. Pies z dysplazją może kuleć, unikać ruchu lub wykazywać trudności we wstawaniu. Charakterystyczne są sztywność stawów po odpoczynku oraz niechęć do aktywności fizycznej, takich jak bieganie czy skakanie. W zaawansowanych przypadkach choroba powoduje ból i ogranicza mobilność psa.

Dysplazja dotyka głównie psy dużych i olbrzymich ras, ale występuje także u niektórych średnich i małych ras. Do najbardziej narażonych należą:

1. Owczarek niemiecki – to jedna z ras najczęściej cierpiących na dysplazję, zarówno biodrową, jak i łokciową. Genetyczne predyspozycje oraz szybki wzrost młodych osobników zwiększają ryzyko choroby.
2. Labrador retriever – mimo umiarkowanego temperamentu, labradory często cierpią na dysplazję biodrową. Nadwaga dodatkowo obciąża ich stawy.
3. Golden retriever – podobnie jak labradory, goldeny są predysponowane do dysplazji biodrowej. Wysoka aktywność fizyczna może pogłębiać problemy z układem ruchu.
4. Bernardyn – ze względu na dużą masę ciała bernardyny często mają problemy ze stawami biodrowymi.
5. Nowofundland – ta olbrzymia rasa jest narażona na dysplazję biodrową i łokciową z powodu genetyki i masy ciała.
6. Rottweiler – u rottweilerów dysplazja występuje głównie w stawach biodrowych, co utrudnia im aktywność fizyczną.
7. Berneński pies pasterski – ta rasa często cierpi na dysplazję łokciową, co negatywnie wpływa na ich zdolność do pracy w terenie.
8. Mastif angielski i bullmastif – u tych ciężkich ras problemy ze stawami biodrowymi i łokciowymi są powszechne.
9. Cane corso – dysplazja u tej rasy może objawiać się zarówno w stawach biodrowych, jak i łokciowych.
10. Chow-chow – pomimo kompaktowej budowy, chow-chow cierpi na dysplazję biodrową z powodu predyspozycji genetycznych.

Choć choroba dotyka głównie wyżej wymienione rasy, również psy mieszane mogą mieć predyspozycje do dysplazji, zwłaszcza gdy pochodzą od rodziców obciążonych genetycznie.

Zapobieganie dysplazji wymaga konsekwencji już od szczenięctwa.

Kluczowe znaczenie ma wybór odpowiedniego hodowcy, który przeprowadza badania genetyczne psów przeznaczonych do rozrodu. Hodowca powinien dostarczyć dokumenty potwierdzające zdrowie stawów rodziców szczeniąt.

Właściwa dieta odgrywa ważną rolę w profilaktyce. Szczenięta dużych ras wymagają karmy o odpowiedniej zawartości wapnia, fosforu i białka, aby uniknąć zbyt szybkiego wzrostu. Należy kontrolować wagę psa, ponieważ nadwaga znacząco obciąża stawy.

Ruch powinien być dostosowany do wieku i kondycji psa. W okresie wzrostu unikaj intensywnych ćwiczeń, takich jak skoki czy bieganie po twardych nawierzchniach. Warto wprowadzać regularne spacery oraz aktywności, które wzmacniają mięśnie bez nadmiernego obciążania stawów.

Warto także konsultować się z weterynarzem, który może zalecić suplementy wspierające zdrowie stawów, np. preparaty z glukozaminą, chondroityną czy kwasami omega-3.

Od szczeniaka wprowadzaj ćwiczenia z psiego fitnessu pod okiem specjalisty i fizjoterapeuty, by wzmocnić mięśnie psa.

Fizjoterapia znacząco poprawia komfort życia psa z dysplazją biodrową. Regularne zabiegi, takie jak Tecar, masaże, laseroterapia, fitness pomagają zmniejszyć ból oraz poprawić ruchomość stawów. Hydroterapia, czyli ćwiczenia w wodzie, odciąża stawy i wzmacnia mięśnie. Specjalista dobiera indywidualny plan rehabilitacji, który wspiera regenerację tkanek oraz opóźnia rozwój zmian zwyrodnieniowych.

Psi fitness wspomaga profilaktykę i terapię dysplazji, wzmacniając mięśnie stabilizujące stawy. Ćwiczenia na balansujących platformach, tunele czy skoki przez niskie przeszkody poprawiają koordynację i elastyczność. Aktywność fizyczna powinna być umiarkowana i dostosowana do kondycji psa. W przypadku choroby unika się obciążeń, ale odpowiednie treningi pod okiem specjalisty mogą opóźnić jej rozwój.